Co do zasady umowa pożyczki stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 lit. b ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2010 r., nr 101, poz. 649 ze zm., dalej u.p.c.c.). Właściwą stawką jest w tym zakresie 2% kwoty pożyczki. Możliwe są jednak przypadki, w których obowiązek uiszczenia podatku nie powstanie, albowiem art. 1 ust. 4 u.p.c.c. wprowadza pewne ograniczenia. Zgodnie z przywołanym przepisem, czynności cywilnoprawne podlegają opodatkowaniu jeżeli ich przedmiotem są: 1) rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; 2) rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pod pojęciem rzeczy w rozumieniu powyższego przepisu należy rozumieć również pieniądze będące przedmiotem umowy pożyczki, co potwierdza praktyka organów podatkowych. W celu uniknięcia podatku od czynności cywilnoprawnych w przypadku zawarcia umowy pożyczki wystarczy zatem spełnić łącznie dwa warunki: umowa musi zostać zawarta za granicą , a pieniądze w tym momencie muszą znajdować się poza terytorium Polski, np. na zagranicznym rachunku bankowym pożyczkodawcy. Na taki sposób optymalizacji podatkowej zgadzają się organy podatkowe, o czym świadczy chociażby interpretacja Izby Skarbowej w Łodzi z 19 lutego 2014 r. (nr IPTPB2/436-147/13-3/KK), interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z 23 sierpnia 2013 r. (nr IPPB2/436-362/13-2/LS), czy też interpretacja Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 lutego 2012 r. (sygn. ILPB2/436-228/11-5/MK).