Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz. U. UE. L. z 2011r., Nr 48, s. 1) zobowiązuje ustawodawcę krajowego do wdrożenia zmian w obowiązujących przepisach. Od dnia 12 czerwca 2003 r. obowiązuje ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, dzięki której miał zostać rozwiązany problem zatorów płatniczych. Obejmuje ona transakcje pomiędzy: przedsiębiorcami oraz organami publicznymi będącymi stroną umowy – dłużnikiem. Praktyka pokazała, że mimo obowiązywania ustawy problem pozostał. Wiele płatności nie jest dokonywanych terminowo co niesienie ze sobą negatywne skutki dla wierzycieli, przykładowo negatywny wpływ na płynność finansową przekłada się na konkurencyjność. Problem ten zmusza wierzyciela by sięgnąć do zewnętrznych źródeł finansowania. W związku z powyższym Parlament Europejski i Rada podjęły kroki, uchwalając Dyrektywę z dnia 16 lutego 2011 r., na mocy której wprowadzono 30-dniowy termin płatności w stosunku do należności przysługujących podmiotom w ramach transakcji, które prowadzą do dostawy towarów lub świadczenia usług. Wprowadzono również 60-dniowy termin na regulowanie płatności w transakcjach między przedsiębiorcami, z jednoczesnym umożliwieniem umownego jego ustalenia na dłuższy okres czasu, przy spełnieniu określonych przesłanek. Termin 60-dniowy jest terminem maksymalnym. Wdrożenie tej Dyrektywy na grunt naszego ustawodawstwa pozwoli osiągnąć dwa, bardzo istotne dla wierzyciela cele. Mianowicie: zdyscyplinowanie stron umowy do określania krótkich terminów płatności oraz prawo naliczania odsetek za zwłokę wraz z rekompensatą za dochodzenie należności.
maj
07